Nevriye UĞURLUEL

Bazen çocuk olmalı insan, bir balon gördüğünde isteyip ağlamalı, kocaman sakız patlatmalı, burnuna bulaştıra bulaştıra dondurma yemeli...
Bazen yolda yürürken etrafa bakmalı insan, değişik hayatları hissetmek, insanların yüreklerini görmek için...
Bazen sabah uyandığında, gülümsemeli aynada kendine, “Bugün güzel şeyler yaşamak, güzelliklerle karşılaşmak istiyorum” diye…
Bazen aşık olmalı insan, sonunda ayrılığın olacağını bilse bile…
Bazen sarhoş olmalı insan, boşvermeli yaşı başı...
Utanmamalı kimseden,
Bir şarkı mırıldanıp akıtabilmeli gözyaşlarını…
Bazen en yakınını kucaklamalı insan, çocukken yaptığımız gibi “dünyalar kadar seviyorum seni” diye...
Bazen çoktandır aramadığı dostunu aramalı, sesini duymalı, eskileri yadetmek için...
Ama bazen de kendi olmalı insan, herkesten birer parça sakladığı dünyasının kapısını açmalı…
Başkalarına göre değil, kendine göre yaşamalı insan...
Sevmeli, gülmeli, hayatı kaçırmamalı, herşeye rağmen...
Çünkü hayat bizi beklemiyor, acımasızca akıp gidiyor avuçlarımızdan...