Nevriye UĞURLUEL

İnsan hayatı, sürekli bir akış halinde. Herşey değişir, doğa değişir, zaman değişir, insanlar değişir. Fakat ne gariptir ki bu kaçınılmaz döngüye rağmen, değişim çoğu zaman korkutucu gelir bize. Bilmediklerimizden, gelecekten ürkeriz... Bildiğimiz şeyler güvenlidir çünkü; tanıdık, ezberlenmiş, sınanmış. Oysa değişim, bilinmeyene açılan bir kapıdır. İşte tam da bu yüzden, değişimi istemek bir cesaret işidir.

Değişimi istemek, bir sabah uyandığında aynadaki bakışını tanımamaya başlamakla olabilir. Ya da kalabalıkların içinde kendini giderek daha sessiz hissetmekle... Belki artık seni mutlu etmeyen bir işi sorgulamakla ya da yıllardır bastırdığın bir hayali fısıldamakla başlar her şey. Sessiz bir isyan gibi, önce içeriden başlar değişim arzusu. Bir kıpırtıdır. Küçüktür ama gerçekse durmaz. Gittikçe büyür.

Toplum da birey gibi değişmek zorundadır. Susturulanlar konuşmak, unutulanlar hatırlanmak ister. Bu yüzden değişim, yalnızca bireyin içsel bir yolculuğu değildir; aynı zamanda toplumsal bir taleptir. Ancak bu değişim, istemekle başlar. Ve istemek, bir şeyleri dönüştürmenin ilk adımıdır.

Ama sadece istemek yeter mi? Elbette hayır. Değişimi istemek, bir başlangıçtır ama onu gerçeğe dönüştürmek emek ister, sabır ister. Önce kabullenmek gerekir. Mevcut durumun neden artık yetmediğini anlamak... Sonra yüzleşmek. Korkularla, belirsizliklerle, belki de kendinle... En sonunda ise harekete geçmek.

Ben, değişimi istiyorum. Daha anlamlı bir hayatı, daha adil bir dünyayı, daha içten ilişkileri... Ve biliyorum ki bu değişim, önce benimle başlayacak. Çünkü değişimi istemek, değişimin ta kendisidir bazen.